For the love of people, music and the sun

Patrick had me in de Berghain verteld dat hij vorige woensdag moest draaien in de Watergate. Het leek hem leuk als ik zou komen kijken op zijn avond waarop hij bovendien een DJ uit Hamburg uitgenodigd. Hij zou zelf afsluiten en ik mocht dit niet missen. Redenen genoeg om niet af te zeggen en maar ‘langs te gaan’. De Watergate is met afstand de tweede mooiste club van Berlijn. Maar als je van chique houdt dan komt ze bovenaan in de lijst. Gelegen aan de zuidoever van de Spree net op de grens tussen de buurten Kreuzberg en Friedrichshain. De club heeft twee verschillende niveau’s. De grote zaal van de club is altijd in de weekenden open en die bevindt zich boven. Als je een hekel hebt aan spots die in je ogen schijnen dan zul je hier wel thuis voelen (ik ben er zo eentje). Slechts enkele spots worden gebruikt omdat de club namelijk een plafond heeft met ingebouwde lichtinstallatie waarmee tijdens de DJ-sets echt amazing shows worden gegeven. Dan heb ik het nog niet gehad over de geluidsinstallatie. Zelf ervaren kan ik slechts adviseren. Redenen genoeg om langs te gaan. Oja, over het langs gaan; vrijwel iedereen komt er binnen zolang je maar een lange adem hebt. Er staat in de weekenddagen vrijwel altijd een ‘Schlange’ van één tot anderhalf uur. De benedenruimte, Waterfloor, is een heel mooie en lichte ruimte omdat het gebouw in zijn geheel aan de waterkant voorzien is van glas, veel glas. Dit levert ‘s nachts een fantastisch schouwspel op met het uitzicht op de Oberbaumbrücke, een mooie brug met veel torens die F’hain en Kreuzberg met elkaar verbindt. Aan de andere kant van het water zie je F’hain liggen met langs het water de bedreiging voor de ontwikkeling van Berlijn in de nacht (door sommigen ook wel de vooruitgang genoemd). En last, but not least, het waterterras. Een terras met veel zitruimte om even te chillen, jammergenoeg hoor je dan ook weinig tot geen muziek meer. Maar een prima tussenstation als je op weg bent naar huis.
Eenmaal in de WG bevond ik mijzelf tussen alleen maar Duitse en andere mensen dan Nederlanders voor de verandering. Heerlijk, want nu kan ik meteen mijn Duits goed laten inslijten opdat mijn voorsprong in september flink is. Ik maakte kennis met de directe vrienden van Patrick en zijn broer. Allemaal mensen uit Aschaffenburg die een nachtje Berlijn wilden doen voor hun makker, Patrick, die mocht ‘auflegen’ in WG. Onder hen ging mijn aandacht in het bijzonder naar Sabrina, een dametje met een keurig Duits kort kapseltje. Hoogblond met heel apart schoeisel aan haar voeten met keurig gelakte nageltjes. Wat zij aan haar voeten droeg was een kruising tussen een sandaal en een laars. Ik moest even aan haar kwijt dat ik vond dat het haar erg leuk stond. Uiteraard komt dan het moment dat we dit schoeisel gingen benoemen. Zonder enige twijfel kwam de naam ‘stiefsandal’ eruit. Gelijk de fysieke kruising van een laars en een sandaal werden ook de namen gekruisd. De nacht gaat voort terwijl ik alle aanwezigen heel relaxt observeer.

Ik sta achter de DJbooth in de benedenruimte en heb daarmee perfect zicht op alle aanwezigen op de dansvloer. Net op het moment dat het mij opvalt dat sommige werkelijk op hun tandvlees lijken door te dansen komt er een type op mij af. Hij wilde even kwijt dat deze nacht meer mensen nodig had zoals hij en ik. In mijn enthousiasme voor muziek wil er met een goede track in het oor nog wel eens een kreet uit mijn mond komen. Uiteraard gevolgd door een tevreden blik dat het leven zo mooi mag zijn op dat moment. Kritisch probeer ik, heel bescheiden, nog de andere overgebleven feestvierders te verdedigen. Waarom? Vraag ik, doelend op het feit dat in deze scene een ieder feest zoals hij/zij dat zelf graag wil. De beste kerel vertelt me zonder aarzelen dat iedereen maar een beetje heen en weer wiebelt al dan niet op de maat, terwijl enkelen ook echt de sfeer kunnen voeden. Glimlachend en uitbundiger dansend, en daarmee de omgeving wat meer betrekkend bij de eigen beleving. Mooi argument, denk ik bij mijzelf. En de type is alweer gevlogen op de maat van de muziek die drijvend doorbeukt. Het is ochtend, officieel, want de zon krijgt steeds meer vat op de nacht. Het IS al dag, ook al ontkennen we het graag en leven we eigenlijk liever in het nu. Het nu is voor wie in de nacht is begonnen nog altijd nacht. Gregor, een gezellige dikkerd, ook een vriend van Patrick, zit zo hoog in zijn energie dat hij aan zijn behoefte, licht op de dansvloer door te laten, gevolg geeft. Zachtjes trekt hij de zware gordijnen van de raamzijde open Met een luid applaus worden de zonnestralen ontvangen door de bewoners van de dansvloer. Even rap verdwijnt het enthousiasme hierover weer als blijkt dat de zon echt fel en heet is zo vroeg in de ochtend. Watergate ligt in een bocht in de Spree direct met het gezicht naar het oosten. De eerste zon krijg je daarmee ‘voll ins gesicht’.
In mijn rondblik valt mij iemand op die ik later zou leren kennen als Marian. Ik weet het, de naam doet vrouwelijk aan maar het is toch echt een gast. Met zijn zonnebril op doet hij zijn danspasjes. Ik zie hem zichtbaar genieten. Ik heb hem vaker gezien en weet dat ik hem nog een paar keer zal tegenkomen. Ik besluit er voor deze nacht/ochtend een eind aan te breien. De Watergate zal niet stoppen dus moet ik hier maar de leiding in nemen. De zon, waar eigenlijk alles om draait, wordt een steeds serieuzere factor om rekening mee te houden. Ik wil deze zon eigenlijk ook best beleven in niet in mijn nest aan mij voorbij laten gaan. Ik voel de kracht in mij opkomen om hier een mooie beslissing te nemen. Ik ga weg, ik ga direct naar huis, neem een heerlijk bad. Trek verse kleren aan en andere schoenen. Ik pak mijn parkkleed in mijn rugzak, stop die vol met wat eten en veel drinken. En last but not least, ik neem mijn boxjes mee om de muziek op mijn telefoon wat meer body te geven als ik straks in het gras ga liggen. Dat wordt de mooie nieuwe dagbesteding.
Grashangen…