Mijn dank vóóraf en de afspraken die ik met je maak.

Het is alweer een tijd geleden dat ik mijn waarnemingen over de dingen des levens op papier deed belanden. Het had ook wat voeten in aarde om het weer te laten gebeuren. Om precies te zijn, ik was mijzelf even kwijt. Niet dat ik schoenloos en ongewassen door de straat liep te roepen in een onverstaanbare taal. Nee, ik wist even niet meer wat ik aan moest met de ontwikkelingen die de nieuwe tijd ons gaf en nog immer geeft. Ik nam, en neem nog altijd, dingen waar die ik niet kan bevatten. Simpelweg omdat je het niemand met droge ogen zonder dat het vragen oproept kunt uitleggen. Waarom gebeurt dit en hoe staat het dan in verband met dat?
Het heeft te maken met de stad, de steden Amsterdam, Berlijn maar ook met een stad als Barcelona. Het heeft te maken met mensen en niet zomaar mensen maar ook meteen met mensen die ik min of meer dicht bij mij toelaat. Of moet ik soms zeggen dat zij mij dicht bij hen toelaten?

Zoals het gegeven wil zal ik allereerst met wat feiten strooien. Wie of wat mijn bronnen zijn doet er niet toe. Je hebt het maar te doen met deze narcist pur sang, je kent me. Ik lul nooit uit m’n nek. Ik zal hooguit eens iets zeggen dat ik eerder denk of voel en dan zal ik het ook zo benoemen. Voor het overige hoef je geen onderzoek te plegen en kun je het gewoon van mij aannemen. Ik zal mijn bronnen ook zorgvuldig afschermen tenzij ik de noodzaak voel ze te vermelden. Aangezien dit een waarneming wordt vanuit mijn referentiekader dus geen tot weinig bronnen. Voel je de behoefte om hierop te reageren, dan verzoek ik je de regel agree-to-disagree toe te passen opdat je mijn vriend danwel vriendin zult blijven. Het ergens over eens zijn ligt ten grondslag aan het gebruik van eigen kennis en het toepassen hiervan.

Deze blog, verhaal of hoe je wil staat geheel in lijn met mijn mening over zaken zoals ik die beleef vanuit mijn referentiekader. Snap je niet helemaal wat ik bedoel dan staat het je vrij om mij hierover aan te spreken en de vragen te stellen die je bezighouden. Uiteraard staat het mij ook vrij om te weigeren die vragen te beantwoorden. Als je mij goed kent dan weet je dat ik in dat geval op dat moment niet in de mood ben de vraag fatsoenlijk te beantwoorden. Redenen als; ‘niet het juiste moment hiervoor’ en ‘geen tijd’ kunnen ergernis wekken. Ik besef dit heel goed. Echter, de vragende partij dient zich ervan te gewissen dat het een vraag heeft gesteld. Daarop kan de bevraagde naar mijn mening alle antwoorden schuldig zijn. Ik zal je niet al te lang in het ongewisse laten en gauw (mits niet vergeten door mij) van het passende antwoord voorrzien.

Het is geen makkie om te schrijven Hoewel ik het schrijven zie als mijn uitlaatklep. De zinnen moeten lopen en verderop in het verhaal moet ik geen tegenstrijdigheden vermelden. Ik hoop dat jullie tijdens het lezen hiervan rekening zullen houden met het feit dat ik: A. niet blind typ en B. (nog) geen schrijver ben. Voor het overige ben ik zeker niet allergisch voor feedback. Ik zal je hiertoe een pedagogische truc leren. Een compliment maak je publiekelijk. Het effect hiervan is dat degene wie het betreft hiermee ‘als een speer zal gaan’ en mogelijk nog meer goeds van zich zal laten zien. Immers je hebt positieve gestimuleerd. Een correctie daartegen maak je privé. Waarom zou je iemand publiekelijk aan de ‘schandpaal’ nagelen? Je loopt dan ook meteen de kans een gigantische lul gevonden te worden. Gelukkig leef ik in een maatschappij die voor constructie is en ga ik er vanuit dat dit alles netjes door een ieder wordt toegepast. Ik vind het al reuze, giga, fett, cool en noem nog maar wat super- en hyperlatieven, dat je de tijd wilt nemen deze blog te lezen en daarmee een kijkje in mijn hoofd wilt nemen. Een kijkje door de ‘roze’ bril van een ander, van mij. Ik voel mij vereerd en beloof je dat je het geheel uit zult willen lezen. Ik zal mij niet schuldig maken aan wetenschappelijk mumbo jambo omdat het niet in mijn straat ligt. Wat in jouw straat ligt, ligt waarschijnlijk ook in het mijne. We leiden vaak dezelfde levens en vinden vaak ook dezelfde dingen. Mogelijk houden wij ook van dezelfde mooie dingen in het leven en zelfs ook van dezelfde muziek. Muziek is ook wat ik je adviseer op te zetten tijdens het lezen. Dit doe ik ook tijdens het schrijven, en weet je wat? We hebben dan eigenlijk al meteen de eerste interpersoonlijke verbinding. Muziek, als een dieprode draad door ons leven…